خانه آیکیدو

مکانی که هنرجویان همراه با مربی خود برای تمرین هنر مورد علاقه‌شان گرد یکدیگر می آیند. �دوجو� سالن تمرین نامیده می شود. این اصطلاح مطابق با سیاست کلی هنرهای رزمی از مکانی الهام گرفته شده که راهبه های بودایی در آن جمع و به تمرکز مراقبه و تنفس مشغول می شدند. معمولاً یک �دوجو� از قسمت های زیر تشکیل شده است: ۱- محوطه یا مکان اداری به منظور نگهداری سوابق و پرونده ها، پیگیری پرونده های در دست اقدام، دادن اطلاعات، پاسخ به مراجعین، ثبت نام هنرجویان و � در این مکان معمولاً موارد زیر نیز مشاهده می شود. الف: تابلوی اسامی Nafuda Kake شامل اسامی اعضا، براساس رتبه و درجاتشان. ب: یک تابلوی اعلانات ۲- مکانی برای نشستن ملاقات کنندگان، تماشاچی ها، خبرنگاران، عمومی مردم و �، معمولاً در کنارهای راست و چپ شومن قسمت بالا Joseki یا قسمت پایین Shimoseki، به شکل ۱ مراجعه شود. ۳- مکانی برای تعویض لباس ها، رختکن، کمدها و دوش ها. ۴- مکانی برای تشک- تاتامی و � تشک، Tatami: تشک مکانی است که در حقیقت آیکیدو در آن تمرین می شود، و شامل یک سطح الاستیک و نرم است که باید دارای خاصیت جذب شوک های ضربه ای ناشی از برخورد افراد به سطح تشک، باشد این سطح نه باید آن قدر سخت باشد که باعث صدمه دیدن بدن شود. و نه باید آن قدر نرم باشد که براساس حرکات چرخشی و دیگر پرتابها و افت ها، باعث صدمه دیده گی افراد شود. این ناحیه تاتامی معمولاً به شکل مربع یا سمتطیل است که هر گوشه اش دارای نامی مرتبط با به کارگیری اش هست، قسمت برجسته یا مسلط بر دیگر نقاط تشک را جایگاه بالایی، یا Kamiza یا Joza می نامند. این مکان مختص مدرسسین، میهمانان افتخاری و ویژه و اعضای رده بالای دوجو در آن جلسه یا گروههایی ویژه است. این مکان معمولاً توسط عکسی از O-Sensei یا طرح سنتی از واژه Ki از دیگر نقاط تشک متمایز می شود. این عکس یا طرح gaku را هم می توان درون یک قاب روی زمین قرار داد یا آن را به دیوار قسمت Kamiza آویزان کرد. در دوجوهای سنتی این مکان معمولاً با قرار دادن طبل سنتی، شمشیر و چوب مربی، عود، طرحهای نقاشی و خطاطی شده و � تزیین می شود. جهت مخالف با Kamiza را Shimoza یا جایگاه پایینی می نامند که مکان گردهمایی هنرجویان است به طوریکه پس از استقرار رویشان به طرف مربی شان باشد. هنرجویان معمولاً به ترتیب درجه نشسته یا به خط می شوند، هنرجویان پیشرفته تر در سمت بالا Joseki که سمت سمت چپ Kamiza است، قرار می گیرند. این محل در مواقعی مثل جشنها، مراسم خاص و حضور شخصیت های برجسته نیز مورد استفاده قرار می گیرد. در سمت راست Kamiza نیز ناحیه ای وجود دارد به نام سمت پایی Shimoseki که برای استقرار هنرجویانی پیش بینی شده است که جهت نگاهشان به سمت مربیشان در سمت بالایی یا Joseki است. لباس تمرین (Gi, Obi, Hakama): لباسی که آیکیدوکاها به تن می کنند تقریباً تفاوتی با لباس دیگر هنرهای رزمی مثل جدو و کاراته ندارد یونیفورمی که همگی به تن می کنند شامل ژاکت، شلوار و کمربند است. به ژاکت و شلوار Gi گفته می شود. کمربند Obi معمولاً به رنگهای سفید، مشکی یا رنگهای مختلف بین این دو رنگ است. برای مثال در یک سیستم ترتیب پس از سفید، زدر، نارنجی، سبز، آبی، قهوه ای و مشکی را خواهیم داشت ولی در یک سیستم دیگر فقط دو رنگ سفید و مشکی را داریم یعنی هنرجو در درجات کیو ۱ الی ۶ از رنگ سفید استفاده می کند و برای درجه دان، از کمربند مشکی و در سیستمی دیگر کیو ۶ و کیو ۵ به رنگ سفید سپس کیو ۴ و کیو ۳ به رنگ آبی و کیو ۲ و ۱ به رنگ قهوه ای است و در انتها برای دان ها کمربند مشکی استفاده می شود. علاوه بر لباس، Obi، Gi ذکر شده هنرجویانیکه به شرایط لازم رسیده باشند حق دارند تا از هاکاما استفاده کنند. هاکاما نوعی شلوار یا دامن پاچه دار است که سامورایی ها در قدیم آن را به تن می کردند و امروزه در مراسم سنتی و رسمی، و همچنین در هنرهای رزمی مثل Kendo، Kyudo ، Iaido و Aikido از آن استفاده می شود. هاکاما (The HAKAMA): هاکاما برای مدتها موضوعی مورد بحث در خیلیی از شاخه های هنرهای رزمی بوده است. به نظر می رسد که در رابطه با این موضوع گروهها و دسته های هم نظر هنرهای رزمی نه تنها به توافق نرسیده اند بلکه در ارتباط با حق پوشیدن یا نپوشیدن آن نیز گیج و سردرگم شده اند. در ارتباط با هنرهای رزمی مثل کاراته، جودو یا رشته های دیگر رزمی پوشیدن لباسهای سنتی، هیچ مشکل و یا مسأله ای ندارد و هیچ گروهی روی نوع لباس اعتراض نمی کند، ولی وقتی به هاکاما در ،Aikido ، Kendo، Kyudo ، Iaidoیک لباس معمولی و عادی است برای آنکه این هنرها جزو هنرهای رزمی کلاسیک هستند. اگر آیکیدو وابستگی به گذشته اش و هنرهای رزمی کلاسیک را حفظ نکرده بود حالا ممکن بود آنها مانند کاراته کاران و جودوکاران لباسهایی با آرم آدیداس، پوما و � بپوشند. روال پوشیدن هاکاما در مدارس و سبکهای مختلف آیکیدو متفاوت است بعضی معتقدند که پس از دریافت دان یک می توان هاکاما پوشید دسته ای دیگر از ابتدا به هنرآموزان اجازه می دهند تا هاکاما بپوشند. دسته ای دیگر اصلا اعتقادی به پوشیدن هاکاما ندارند گروهی هم هستند که پوشیدن هاکاما را برای بانوان از همان ابتدا اجباری می دانند ولی پوشیدن آن را برای آقایان موکول به دریافت شودان می کنند که این خود جای پرسش دارد. سن سی خود شخصاً هنرجویان را تشویق به پوشیدن هاکاما می کرد در حقیقت برای او نوعی اهانت بود اگر هنرجویان بدون پوشیدن هاکاما به تمرین بیایند. استفاده ناصحیح و سوء استفاده از هاکاما، به هیچ وجهی پسندیده و صحیح نیست و به هنرجویان مبتدی باید نشان داده شود که چگونه آن را به تن می کنند و چگونه باید در این لباس رفتار کنند و حتی چگونه آنرا در زمانی که از آن استفاده نمی شود باید مرتب تا کرده و از آن نگهداری شود. به هر حال از همه چیز مهمتر این است که هنرجویان باید هدف از پوشیدن و معنای هاکاما را درک کنند. به طور مثال همگی باید بدانند که هفت پیله روی هاکاما به چه معنی است. باید به آنها گفت این هفت پیله در حقیقت سمبل هفت ارزش از Budo است و شرح آن این است: خیرخواهی جین Jin پاکدامنی و عفت گی Gi ادب و تواضع ری Rei خرد چی Chi خلوص شین Shin وفاداری، صداقت، راستگویی چو Chu دین داری کوه Koh اینها خصائلی هستند که ما در خودمان جستجویشان می کنیم و دیگران را بابت داشتن آن مورد احترام قرار می دهیم. لباس پوشیدن ما، ما را برتر و متفاوت نمی کند. پوشیدن یک هاکاما به معنی دارا بودن این خصلتها نیست، بلکه ما را به یاد محدودیت ها و کمبودهایمان می اندازد. ما باید سعی کنیم تا با هاکاما و ارزشهای همراه با آن یکی شویم، باید خودمان را با آن هماهنگ کنیم. رنگها در هاکاما متفاوت است و گاه معانی متفاوتی نیز دارند رنگ متداول و معمول مشکی است و پس از آن شاید سورمهای هاکامای سفید نیز تحت شرایطی قابل استفاده است اگر در هنرهای رزمی Kendo، Kyudo ، Iaido تمرین می کنید و تازخ شروع به کار کرده اید می توانید هاکامای سغید بپوشید ولی در Aikido حتی پوشیدن هاکامای سفید شرایط متفاوت تری را می طلبد و استفاده از آن منوط به داشتن ویژگیهای خاص است که در رده های بالا و بسیار پیشرفته امکان پذیر می شود. حرکت و استقرار (Tai Sabaki/ Kamae): هر کاری که انجام می گیرد راهی که پیموده می شود تنفسی که صورت می پذیرد شیوه ای که شخص راه یم رود دارای شرایط، دلائل و اهداف خاص خودش است. این مسئله در آی کی دو این اجازه را به شخص می دهد تا با رها کردن خود در دوجو زندگی را در عمیق ترین راهها و معانی است تجربه کند. نحوه حرکت و شکل استقرار شخص در حین تمرینات آی کی دو، این دید را به شخص می دهد تا بفهمد که و چه هست. یک استقرار خوب، شروعی است برای بهتر اصتقرار یا کامائه یک اصل ضروری اجرای خوب و صحیح فنون است استقرار پایه، در آی کی دو بسیار ساده است، شخص نیاز دارد تا خود را با یک استقرار مثلثی به نام Sankakutai منطبق کند. چرا اینکه این حالت پایدارترین استقرار را به دنبال دارد. در این نوع استقرار طبیعی تر است که لگن ها به پایین انداخته شوند تا شخص بتواند مرکز ثقل را به جاذبه زمین نزدیکتر کند. پشت شخص باید راست و استوار باشد نه سفت و سخت عین همین حالات برای بازوها و شانه ها نیز صادق است. حالت بازوها باید مشابه حالتی باشد که شمشیر یا چوب در دستها قرار دارند. Tai No Shintai : حرکت و جابجایی باید رد حالتی انجام پذیرد که استقرار و تعادل حفظ شود هر گونه مانور و حرکتی می باید روی پنجه پا صورت گیرد، نه روی پاشنه پا دقت شود که از بالا بردن لگن ها باید جلوگیری کرد و به جای آن لگن ها را موازی با سطح زمین نگاه داشت این کار به حرکات وقار و ظرافت می بخشد. از این حالت، شخص قادر خواهد بود تا تای ساباکی، حرکت بدن را انجام دهد. یادآور می شود که اساس این نوع حرکات بر پایه طبیعی بودن برنامه ریزی شده است پاها به تنهایی حرکتی را انجام نمی دهند بلکه همراه با بدن و لگنها این حرکت هماهنگ صورت می پذیرد. بازوها جزئی از این حرکت هستند و شخص را در ایجاد تعادل کمک می کنند، در ضمن بازوها نقش هدایت انرژی از لگن ها و داخل هارا را به عهده دارند. هر نوع حرکتی تولید انرژی می کند و بسیار آسان است گه اجازه دهیم که این نیروها بر علیه ما عمل کنند و در نتیجه باعث بر هم زدن تعادل شخص شوند. به همین دلیل است که استقرار بسیار مهم است، به خصوص اگر شخص مجبور باشد بر علیه نیروئی که به فضایش وارد می شود، پاسخ مناسب را بدهد. در یک کلام، این به عهده شخص است تا تمریناتش را روی اصول پایه و استقرارها ادامه دهد، این نوع تمرینات را نباید بیهوده دانست، و از انجام آن سرباز زد، و اگر فردی تصور کند که همه چیز می داند فقط ثابت کرده است که آدمی است بی نظم و با درک پایین. میگی سان کاکو تای کامائه Migi Sankaku Tai Kamae: در شکل وضعیت دستها و پاها به نمایش درآمده عرض پاها به اندازه عرض شانه ها، و وزن بدن نزدیک مرکز قرار داده شده است. تای ساباکی Tai Sabaki: به معنی حرکت بدن است. ابتدا در حالت ۲ و ۳ به صورت آماده باش درمی‌آییم. سپس در حالت ۴ پای عقب را به جلو برده و در حالت ۵ هم زمان با چرخش بدن در جهت عکس حرکت اولیه پای عقب را به طرف پشت پرت کرده مثل تنکان و میایستیم. حرکت در حالتهای ۶ و ۷ تکرار شده است. آیومی آشی: قدم زدن معمولی تسوگی آشی: پای عقب، پای جلو را دنبال می کند. Tsugi Ashi تنکان آشی: عوض کردن جهت بدن، با چرخش به عقب توسط پای عقب Tenkan Ashi تنکای آشی: چرخش بدن به طوریکه جهت مخالف (پشت سر) را بتوان دید با بلند کردن پاشنه پا و چرخش حول پنجه پا، بدون جابجایی بدن. Tenkai Ashi توجه: کامائه- استقرار باید در تمام اوقات حفظ شود. بدون آنکه از تعادل خارج شویم. از بالا بردن لگن ها خوداری شود و مطمئن باشید که تنفس انجام می شود. زمانیکه تای نوشینتا و تای نوهنکا و کوکیونوهنکا تمرین می شود. باید کاملاً دقت شود تا تعادل همان گونه مثلثی به صوت ثابت حفظ شود. کایتن آشی: شامل دو حرکت توام است. اول قدم برداشتن به جلو و سپس تنکای آشی کردن. Kaiten Ashi آی‌ـ هانمی: وقتی با یار تمرینی کار می کنیم طوری مستقر شویم که پای راست جلوی پای راست یا پای چپ جلوی پای چپ وی باشد. Ai Hanmi گیاکو هانمی: وقتی با یار تمرینی کار می کنیم طوری مستقر شویم که پای راست جلوی پای چپ یا پای چپ جلوی پای راست وی قرار گیرد. Gyaku Hanmi آداب و نزاکت Etiquette: رفتار و منش یک هنرجوی آی کی دو در یک دوجو، همگام با احترام عمیقی که به دیگر هنرجویان در دوجو و مردم دیگر می گذارد قابل پیشرفت و تکامل است. به طور کلی این نوع رفتار مشابه با منش های خوب رفتاری و ثابت شده در یک جامعه متمدن با برخوردهای متفاوت اجتماعی اش است. به هر حال هر هنرجو با هر سابقه فرهنگی زمانی که پا روی تاتامی می گذارد ملزم به رعایت یه سری اصول و مراسم خاص است مجموعه مواردی که در این بخش به آن پرداخته شده است براساس کمبودها و نیازهای مشاهده شده توسط اینجانب گردآوری شده است که می تواند پیشنهادی باشد در کنار سایر روشها و قوانینی که در سایر دوجوها اعمال می شود. ریتسو رس Ritsurei: زمانی که شخصی به روی تاتامی قدم می گذارد در جهت Kamiza احترام و تعظیمی می کند. این تعظیم از اصول و قواعد سلام دادن ایستاده Ritsurei پیروی می کند این احترام در استقراری کاملاً طبیعی و معمولی Shizentai اجرا می شود. به طوریکه هنرجو به صورت ایستاده سینه اش را با زاویه ۳۰ درجه به سمت جلو خم کرده به طوری که انگشتان دستش به آرامی قسمت جلوئی ران و بالای زانو را حس کنند. اگر شخص طوری خم شود، که پشت گردنش معلوم شود دیگر نمی توان از این تعظیم به عنوان یک احترام خوب یاد کرد. سیزا Seiza: پس از ورود به تاتامی تا زمان ورود مربی، فرد می تواند مشغول تمرینات معمولش شود. و در نهایت به طور نشسته Seiza آماده حضور مربی و کارهای دیگر شود. حالت نشسته را Seiza می نامند. با جمع کردن پای چپ به صورت نصف قدم، و قرار دادن زانوی چپ روی تشک همراه با انگشتان خم شده پای چپ روی تشک سپس پای راست را جمع کرده و نزدیک و کنار پای چپ قرار می گیرد، همراه با قرار دادن شصت هر دو پا روی یکدیگر، یا کنار یکدیگر لگن ها باید پایین انداخته شوند، بنابراین وزن بدن در میان پاشنه های پا، قرار می گیرد. دستان به صورت آرامی باید روی رانها قرار داده شوند، به طوری که کف دستها به طرف پایین و وضعیت انگشتان به حالت کمانی- نیمه مشت- یا در جهت سرازیری قرار گیرند. فاصله بین زانوها باید تقریباً به اندازه دو مشت باشد. وضعیت استقرار بدن در حالت Seiza باید، به صورتی باشد که ستون فقرات راست و مستقیم باشد و دید به صورت مستقیم به طوری که چانه ها زیاد بالا و نه زیاد پایین بگیرند. برخاستن از این وضعیت فقط با برعکس کردن روند نشستن میسر می شود. Sensei معمولاً در جلوی کلاس می نشیند و پس از آن چرخیده و پشتش به طرف شاگردان قرار می گیرد. زا-ری Zarei: احترام سنتی و رسمی Zarei از حالت Seiza شروع می شود. کف دستان دو دست در فاصله ای در حدود ۱۵ سانتی متر در جلوی زانوها به طوریکه انگشتان به طرف داخل باشند روی Tatami قرار داده می شوند. سینه در زاویه ای مثل، Ritsurei به مقدار ۳۰ درجه به سمت جلو خم می شود، در حالیکه آرنج ها از هم جدا هستند. سر نمی بایست به زمین برسد بلکه موقعیت آن باید درامتداد پشت بدن باشد، لگن ها نیز نباید از روی تشک بلند شوند بلکه باید تماسشان را با پاشنه های پا حفظ کنند. پس از آن مربی چرخیده و رو به هنرجویان عمل Zarei را تکرار می کند، که این عمل توسط هنرجویان جواب داده می شود. پس از آن مربی معمولاً از جایش برخواسته و حرکات و نرمشهای پایه را انجام می دهد. یا اگر تمامی این کارها توسط هنرجویان ارشدتر صورت گرفته است او داخل شده و بحث آموزشی آن جلسه را به هنرجویان آموزش می دهد. معمولاً یک مربی، تکنیکی را از یکی از حالتهای حمله، به نمایش می گذارد، و در این حسن، هنرجویان به حالت Seiza نشسته اند. با علامت مربی، آنها به طرف او احترام گذاشته برخواسته و یک یار تمرینی را انتخاب می کنند هر دو Ritsurei انجام داده و مشغول به تمرین تکنینک داده شده از طرف مربی می شوند. زمانی که مربی اعلان Yame متوقف شوید کرد همگی مجدداً احترام گذاشته و می نشینند. در پایان کلاس، مجدداً مربی به طرف Kamiza نشسته و با زدن دست مراسم پایانی را انجام می دهند. Sensei و هنرجویان به طرف Kamiza ، Zarei کرده و سپس به طرف یکدیگر برگشته و به هم احترام می گذارند. (روند کامل حرکات، رد قسمت شروع و پایان کلاس به تفصی آمده است. ) آداب و اصول نزاکت، که در اینجا آورده شده ممکن است با دوجوهای دیگر متفاوت باشد. مواردی که در اینجا ذکر شده کاحصل تجربیات شخصی اصول و تعلیمات ا-سن سی و دیگر موارد مشاهده شده در طی سالیان گذشته است. زمانیکه فرد به یک دوجوی جدید وارد می شود چه به عنوان مبتدی یا حتی به عنوان یک ملاقات کننده و میهمان باید که آداب و اصول جاری بر آن دوجو را اعمال کند و به سنتهای محلی آن جا احترام بگذارد. اگر هنرجویی نسبت به نوع آداب و نحوه احترامات و قوانین آن محل شک دارد و کاملاً مطلع نیست بهتر است تا برای راحتی خیال از هنرجویان ارشدتر حاضر در آن مکان مورد را سوال کند. در بخشهای بعدی سعی شده است تا به تفکیک به تمامی اصول آداب و نزاکت اشاره شود ولی قبل از آنکه به این مورد اشاره ای کنیم به سه سوال مشترک که اکثرا مورد سوال هنرجویان است پاسخ می گوییم. نحوه صحیح آداب شروع کلاس چیست؟ به طور کلی حرکات با زانو زدن هنرجویان سیزا رد یک یا چند صف به صورت موازی به طرف جلوی دوجو یا شومن شروع می شود. سپس سن سی وارد شده و در جایگاه مشخص شده خودش کمی متمایل به راست یا چپ شومن در جلوی شومن زانو زده و سپس همگی به طرف شومن جاییکه تصویر ا-سن سی نیز قرار دارد ادای احترام کنند. ممکن است در ضمن ادای احترام به شومن از دست زدن و گفتن کلماتی استفاده شود که بسته به محل و قوانین جاری در دوجو می تواند متفاوت باشد. ممکن است در محل شومن به جای تصویر سن سی از یک تکه خط نوشته Ki استفاده شود. بریا مثال در بعضی از مدارس قبل از احترام به کامی- شومن � سن سی چند بار دو دست بهم می زند و فرمان می دهد جوسکی Joseki و بعد موسوکو Mokuso یعنی احترام با بالای کلاس و چشمها را ببندید و تمرکز کنید. پس از مدتی معلوم که سن سی تشخیص می دهد سن سی مجددا با یک دست علامت می دهد که چشمها را باز کنند و سپس می گوید کامی زا-نی- ری Kamiza ni rei یعنی به شومن احترام بگذارید در این مرحله بدون ذکر کلامی، فقط به شومن احترام نشسته گذاشته می شود سپس سن سی برگشته رو به طرف هنرجویان و به یکدیگر احترام می گذارند و می گویند انا گای شیماس Onegai Shimasu یعنی خواهش می کنم با من همکاری کنید و سپس در صورت حضور افراد با درجه بالا درکلاس، که محل استقرارشان سمت چپ سن سی است همگی به طرف آنان برگشته و به یکدیگر احترام نشسته زا- ری گذاشته و می گویند اناگای سیماس و پس از آن به فرمان سن سی کلاس شروع می شود. چرا ما در کلاس و بعضی مواقع خاصی، از تعظیم کردن و بعضی اصطلاحات ژاپنی استفاده می کنیم؟ بعضی از آیکیدوکاران معتقد هستند خیلی مهم است که از سنتهای این هنر پاسداری شود، درستی و اصالت آن حفظ شود تا بدین وسیله احترامی گذاشته شود به ابداع گر و تاریخ این هنر. درست است که تعدادی از این اصول و آداب بستگی به محل دوجو و شرایط دیگر دارد، اما بعضی رسوم تقریباً در تمام سطح جهان به یک روش انجام یم شود، رسومی مثل نشان دادن، احترام به معلم، توسط تعظیم و عنوان کردن انا گای شیماس خواهش می کنم با من همکاری کنید، قلا از کلاس، و دوموآریگاتوگزاری ماشتا خیلی متشکر (مربی)- پس زا کلاس، این احترامات فی ما بین هنرجویان و سن سی قبل از بعد از هر تمرین می تواند انجام شود. بعضی از دوجوها اصرار بر ساتفاده از لغاتی غیر از اصطلاحات ژاپنی دارند و از زبانهای دیگر استفاده می کنند ولی به هر حال اکثر اضطلاحات سنتی استفاده می شود. تعظیم کردن فقط به معنی احترام به ا-سن سی، مربی و یار تمرینی است و هیچ گونه معنی مذهبی یا موارد دیگری را ندارد به طور کلی این نوع تعظیم معنی دست دادن در فرهنگ غربی و شرقی را می دهد. نباید فراموش شود که این نوع تعظیم معنی پرستش یا هر چیزی به این معنی را نمی دهد. آیا صحبت کردن روی تشک مجاز است؟ این بستگی به سیاست حاکم بر دوجو ای دارد که شما در آن مشغول تمرین هستید بعضی ها نسبت به هر گونه صحبت کردن روی تشک معترض هستند، در حالی که عده ای با آن مخالف نیستند به طور کلی بهترین کار این است که هر شخص آداب و نزاکت دوجوای که در آن معمولاً بیشترین تمرین می کند را به کار ببرد نه اصول دوجوای که بعضی از اوقات به آنجا می رود. تحت هیچ شرایطی هیچ چیزی، غیر از تکنیکی که در حال انجامش هستند نمی بایست مورد بحث و صحبت قرار گیرد. الف: آداب جامع تمرین کردن: ۱- بسیار مهم است که به تعلیمات و فلسفه بنیان گذار این هنر احترام بگذاریم همچنین به نحوه و راهی که این تعلیمات به دیگران انتقال پیدا کرده است. ۲- این وظیفه معنوی تک تک هنرآموزان است که به هیچ وجه و هرگز تکنیکهای آی کی دو را برای صدمه زدن به دیگران و یا برای نشان دادن خود و نفس خود مورد استفاده قرار ندهند. ۳- هرگونه برخورد و ناسازگاری ناشی از ضعف نفس بر روی تشک ممنوع است آی کی دو برای جنگ خیابانی نیست. شما روی تشک قرار گرفته اید تا بر واکنشهای جنگجویانه و خشمگین خودتان غلبه کنید و آنها را اصلاح و ترمیم کنید تا روح سلحشوری را در وجودتان به وسیله تعمق، تفکر و کنکاش در مسئولیت اجتماعی تان به وجود آورید. ۴- هر گونه رقابت روی تشک ممنوع است. هدف از آی کی دو جنگیدن و غلبه بر دشمن نیست، بلکه هدف جنگ و غلبه بر غرائز تجاوزطلبانه و پرخاشگر خودمان است. قدرت آی کی دو در قدرت عضلانی نیست بلکه در انعطاف پذیری (جسم و روح)، ارتباط گرفتن و زمان شناسی، کنترل، عفت، فروتنی و شکسته نفسی است. ۵- گستاخی، توهین، ادعاهای بی مورد، خودبینی و تکبر قابل تحمل و قابل پذیرش نیست، ما همگی می باید به محدودیت های وجودیمان آگاه و عالم باشیم. ۶- هر شخصی دارای تواناییهای فیزیکی خاص خود و دلائلی متفاوت برای تمرین کردن آی کی دو است، همه اینها می بایست قابل احترام باشد. آی کی حقیقی کاربردی قابل انعطاف و صحیح از هر تکنیک است که متناسب با هر گونه تغییر شرایط است. این وظیفه شماست تا باعث هیچگ.ونه صدمه و مصدومیت نباشید. شما می باید محافظ خود و شریک تمرنی خودتان باشید. ۷- دستورالعمل های سن سی تان را بپذیرید و توصیه های وی را با تمرین کردن های مداوم به طور جدی بکار بندید. در این مورد هیچ جایی برای بگومگو و بحث وجود ندارد. ۸- در حقیقت تمامی هنرآموزان در حال آموختن یک نوع اصول هستند. و چون ممکن است در این آموختن روشها متفاوت باشند باید یادمان باشد که هیچگونه جنگی بین یک گروه بر علیه گروه دیگر و یا جانبداری از گروهی وجود ندارد. اعضای دوجو، همگی عضو یک خانواده هستند و رمز آی کی دو در توازن و هماهنگی است. ب: قوانین داخل دوجو (محل تمرین) ۱) دوجو (محل تمرین) مانند هر مکان آموزشی دیگر دارای تقدس و احترام خاص خود است، بنابراین باید سعی شود تا در این محل هر چه بیشتر و بهتر به آموختن پرداخت و سکرگذار خداوند منان بود، که این فرصت را به ما داده، تا به هنرآوری و خوسازی بپردازیم. ۲) این وظیفه تک تک هنرآموزان و مربیان است که در ایجاد یک فضای مثبت، فرحبخش، هماهنگ و محترم کوشا باشند، و در زمان تمرین غیر از پرداختن به مسایل فنی به دنبال ارتقاء صلح و هماهنگی در تمام سطوح نیز باشند. ۳) نظافت یک امر مقدس و نوعی عبادت است و این وظیفه تمام هنرآموزان است تا در تمیز کردن دوجو شریک بوده و کمک کنند برای نظافت شخصی خود نیز اهمیت و اولویت قائل شوند و صد البته همزمان باید قلب و ذهنشان را نیز از هر گونه پلیدی مبرا سازند. ۴) دوجو (محل تمرین) برای هیچ کاری به غیر از تمرین نیست، و اکیداً توصیه می شود از انجام هرگونه کاری غیر از تمرین در دوجو جدا خوداری شود. ۵) این تصمیم سن سی است که آیا به شما درس بدهد یا خیر، شما نیم توانید تکنیکها را بخرید، شهریه ماهیانه این امکان را فراهم می کند تا از این مکان برای تمرین کردن استفاده کنید و همچنین قدردانی خود را به صورتی مختصر نسبت به معلمتان به عمل آورید. ۶) لطفاً شهریه خود را به موقع پرداخت کنید. اگر به هر دلیلی، قادر به پرداخت به موقع شهریه نیستید با سن سی یا شخصی که مسئول جمع آوری مبالغ است صحبت کرده و مشکلاتتان را در میان بگذارید. همیشه راه حلهایی برای آنهاییکه مشکلات مالی دارند وجود دارد. ۷) به درسهایی که نسل به نسل از استاد بزرگ و مبدع این هنر و در ادامه آن توسط معلماتن به شما منتقل شده احترام بگذارید همچنین به دوجو ، وسایل تمرین و یکدیگر نیز احترام بگذارید. هنرجویانیکه زودتر از دیگران وارد دوجو می شوند، باید تمرین کنند نه آنکه از تشک به عنوان محلی برا یاجتماع یا صحبتهای عمومی استفاده کنند. در ضمن هرگز نباید مزاحم تمرین دیگران شد. ۹) اگر تشک احتیاج به پهن و جمع کردن دارد همه باید کمک کنند. ۱۰) تشک قبل و بعد از تمرین باید جاروب شود و همه باید کمک کنند. می توانند با پیشقدم شدن در کمک کردن نمونه ای باشند برای همیاری و کمک. ج: ورود و خروج از تشک ۱- در زمان ورود و خروج به محل تمرین، برای انجام تمرین می باید احترام ایستاده گذاشت. ۲- همیشه چه در زمان ورود به تشک و چه در زمان خروج از آن، در جهت (کامی) احترام ایستاده یا نشسته بگذارید. ۳- محل تمرین را در حین تمرین ترک نکنید، مگر به علت حادثه یا بیماری یا مورد خاص، اما اگر به هر دلیلی قصد دارید تمرین را زودتر ترک کنید بهتر است مورد را قبل از شروع کلاس، با سن سی در میان بگذارید. ۴- اگر در ضمن مراسم دعای اول کلاس، به تمرین رسیدید، تا پایان دعا حق تعویض لباس و وارد شدن به تشک را ندارید بهتر است تا بی حرکت در گوشه ای بایستید تا دعا و نیایش تمام شود. د: شروع و پایان کلاس ۱- همیشه چند دقیقه قبل از شروع رسمی کلاس و تمرین می باید بدن را گرم کرده باشید و به صورت رسمی و برحسب درجه بندی در حالت سکوت و تمرکز کامل نشسته باشید این چند دقیقه برای رها ساختن ذهن از مشکلات روزانه و آماده شدن برای تمرین است. ۲- آغاز و پایان هر جلسه تمرین با دعا و تمرکز (تنفس) شروع و خاتمه می یابد. ولی اگر شما به هر دلیل اجتناب ناپذیری دیر کردید باید به صورت رسمی کنار تشک بنشینید (سیزا) تا سن سی به شما اجازه دخول دهد.در این حالت شما باید احترام گذاشته و وارد شوید و این خیلی مهم است که نظم کلاس را در حین انجام آن مراسم خاص، به هم نزنید از بلند کردن دست و دادن علامت به شدت بپرهیزید. ۳- راه صحیح نشستن روی تشک به صورت سیزا است (استقرار رسمی نشسته)، ولی اگر شما زانوی معیوب یا مجروح دارید، اجازه دارید به صورت راحت تری (چهار زانو) بنشینید. ولی هیچگاه پاهایتان را دراز نکنید یا به چیزی تکیه ندهید. از نشستن در روی تشک به حالتی که پشتتان به شومن باشد بپرهیزید. شما باید همیشه و در همه حال هوشیار باشید. ۴- در روی تشک قبل زا شروع تمرین و پس زا آن، انجام کارهای بیهوده مثل دست به کمر راه رفتن و هر نوع حرکت بی دلیل شدیدا احتراز کنید، چرا که حتماً مکانهای مناسبتری برای این قبیل کارها وجود دارد. ۵- همیشه با خوشترین روحیه و شادترین صورت وارد دوجو شده و تمرین دادن یا تمرین گرفتن را شروع کنید. ه: در زمان کلاس ۱٫ در حین کلاس زمانیکه سن سی مشغول نمایش فن است شما می بایست آرام و در حالت سیزا نشسته باشید، پس از اتمام می باید به طرف سن سی احترام گذاشته و سپس به طرف اوکه تان احترام بگذارید و سریعاً تمرین را شروع کنید. ۲٫ زمانیکه پایان زمان یک تکنیک خاص توسط سن سی اعلان شد، سریعاً تمرین را متوقف کنید به یکدیگر احترام گذاشته و سریعاً با دیگر هنرآموزان به خط شده معمولاً نشسته و منتظر فرمان بعدی باشید. ۳٫ هیچ گاه در محوطه تمرین و در حین تمرین، بی دلیل و بیکار نچرخید چرا که باید در حال تمرین باشید یا اگر لازم است به صورت رسمی نشسته � سیزا و منتظر نوبتتان باشید. ۴٫ اگر بنا به دلیلی لازم شد تا از سن سی سوال کنید به طرف او بروید هیچ وقت صدایش نکنید محترمانه و به صورت ایستاده احترام بگذارید و منتظر باشید تا زا شما بخواهد سوالتان را مطرح کنید. ۵٫ زمانی که در حین کلاس به طور مستقیم- خصوصی- از سن سی درس می گیرید به حالت سیزا بنشینید و با دقت نگاه کنید و زمانی که آموزش تمام شد به او احترام گذاشته و مشغول تمرین شوید، زمانیکه سن سی به دیگری درس می دهد شما می توانید تمرینتان را متوقف کنید و به صورت نشیته نظاره گر آن باشید ولی مجدداً پس از اتمام آن به سن سی احترام گذاشته و مشغول تمرین شوید. ۶٫ همیشه به هنرجویان قدیمی تر و هنرجویان مبتدی احترام �ری� بگذارید. هرگز بر سر تکنیک با ارشد و مربی تان، بحث و مجادله نکنید. مربیان هم مانند دیگران انسان هستند و مانند هر فرد دیگری امکان اشتباه دارند اما این برخلاف ادب و نزاکت است که بخواهیم روی تشک با او بحث و مجادله کنیم. ۷٫ شما برای تمرین در دوجو هستید پس عقاید خود را به دیگران تحمیل نکنید. ۸٫ اگر شما حرکتی را که در حال تمرین کردن آن هستید می دانید و آن را با شخصی تمرین می کنید می توانید او را به سوی آن تکنیک هدایت کنید، ولی اگر شما Yudansha (مشکی به بالا) نیستید، حق ندارید سعی کنید تا او را تصحیح کرده یا به او درس بدهید. ۹٫ حرف زدن روی تاتامی (تشک) را به حداقل برسانید آی کی دو تجربه کردن است. ۱۰٫ غذا خوردن، نوشیدن، آدامس یا شکلات و � روی تشک یا بیرون از تشک ممنوع است. در ضمن همه موارد بالا، در همه زمانها روی تشک تمرین ممنوع است، حتی اگر کلاس دایر نباشد. ۱۱٫ هرگاه هنرجویی از مسئله ای آگاهی ندارد و یا مطمئن نیست بهرت است تا مسئله را از سن سی یا Yudansha هنرجویان با درجه دان سوال کند. یا می تواند هر کاری که هنرآموزان ارشدتر انجام می دهند را دنبال کند، تا در فرصتی مناسبتر از سن سی سوال کند. ۱۲٫ هنرجویانیکه از آسیب دیدگی رنج می برند یا مشکل پزشکی دارند، باید مربی خود را قبل از کلاس مطلع سازند. با این دسته از هنرجویان باید با توجه به محدودیت های فیزیکی شان تمرین کرد و حتماً مراعات آنها بشود. ۱۳٫ هنرجویان با درجه بالاتر، اگر وقت بیشتری برای مبتدیها نمی‌گذارند، حداقل باید زمانی برابر با بقیه کارهایشان را صرف مبتدیها کنند. ۱۴٫ سلاح ها بابد به صورت مرتب در جایشان کنار تشک قرار داده شوند. ۱۵٫ سلاح هیچ شخصی را بدون اجازه وی نباید حرکت داد. ۱۶٫ در زمان استفاده از شلاح ها، باید آنها را با منتهای احترام و روش خاص مورد استفاده قرار داد. ۱۷٫ هیچگاه از جلوی کامیزا (Kamiza) با فاصله خیلی نزدیک عبور نکنید، مهم نیست چه درجه یا مقامی دارید اگر هم قصد عبور دارید باید به همراه یک احترام عبور کنید. ۱۸٫ هیچ گاه با افرادی که خارج از تشک هستند صحبت و مباحثه نکنید، همیشه از سن سی قبل از اینکه از تشک خارج شوید اجازه بگیرید حتی برای کم اهمیت ترین کارها. ۱۹٫ اجازه ندهید مشکلات شخصی تان در تمریناتتان دخیل شوند، همیشه خود را آماده کنید که بیش از آن چه که نیاز است، خود را در اختیار دیگران قرار دهید. و: نظافت شخصی لباسها و تجهیزات: ۱- به تجهیزات و البسه تمرین احترام بگذارید. لباسها تمیز و آراسته و حداقل هفته ای یکبار شسته شوند، و در زمانیکه استفاده نمی شوند به درستی مرتب شوند. سلاح ها زمانیکه با آنها تمرین نمی شود در شرایطی مناسب و در جای مخصوص خود قرار داده شود. ۲- هیچگاه از تجهیزات و لباس دیگران استفاده نکنید مخصوصاً وسایل سن سی ۳- همراه داشتن ساعت، زیورآلات و هر گونه وسیله زینتی در حین تمرین اکیداً ممنوع است. اگر به علتی نمی توانید انگشتر خود را دربیاورید روی آنرا چسب بزنید. ۴- لباسهایتان را روی تشک عوض نکنید. ۵- مطمئن باشید که بدنتان تمیز است، ناخن ها کوتاه و تمیز، موها در صورتیکه بلند هستند باید بسته شده باشند. ۶- باید از زوری Zori، دمپایی در تمام مدتی که بیرون تشک هستید استفاده کرد کفش کتانی یا انواع دیگر کفش ها برای استفاده زیاد مناسب نیستند. ۷- جوراب یا تابی Tabi، جوراب مخصوص ژاپنی که شبیه به نوعی کفش نرم است، فقط در صورتی روی تشک استفاده می شود که فرد دارای نوعی بیماری مسری یا مشکل موجه پزشکی است در صورتیکه فردی دارای بیماری مسری مربوط به پاست که ممکن است به دیگران که از تشک استفاده می کنند لطمه بزند.، باید سن سی را از این مسئله باخبر کرد در نمایشها ممکن است از Tabi استفاده شود. ز: بیرون بودن از تشک: ۱- با احترام و ادب نشسته و هیچگاه نباید پاهایتان را روی میز (یا چیز دیگری) داخل یا روی چیزی کثیف گذاشت. ۲- غذا خوردن، نوشیدن و دود کردن در حین تمرین و کلاس ممنوع است. ۳- با شخص یا اشخاصی که روی تشک در حال تمرین هستند نباید صحبت کرد. ۴- در زمانیکه سن سی رد حال سخنرانی یا اجرای تکنیکی است، نباید با شخص یا اشخاص دیگر حرف زد، یا شروع به راه رفتن اطراف تشک کرد. ۵- در آغاز و پایان کلاس، باید به صورت رسمی (سیزا) در کنار تشک نشست و با بقیه افراد و سن سی در مراسم خاص دعا و تنفس شرکت کرده نشسته ماند تا سن سی علامت شروع یا خاتمه کلاس را اعلان کند، یادتان باشد قبل از سن سی حرکت نکنید. اگر هم معذوریتی دارید و نمی توانید برای شرکت در مراسم دعا روی تشک قرار بگیرید باید در بیرون تشک آرام در جهت کامیزا بایستید تا مراسم به اتمام برسد. قوانین ذکر شده به این جهت هستند که در جهت منظم و موثر کار کردن دوجو موثر واقع شوند این به عهده همه است تا تحت این قوانین روح، سنت و ارزشها را حفظ کنند. بعضی ها ممکن است برایشان مشکل باشد که از این قوانین پیروی کنند، اما آنها مجبور به قبول اصول آداب این هنر هستند. نیازهای فردی، باید مورد توجه قرار گیرد، اما به شرط آنکه اصول زیر پا گذاشته نشود. باید به تمامی هنرجویان جدید، این موضوعات و قوانین توضیح داده شود، و این مسئولیت اعضای با تجربه تر دوجو است که به نفرات جدیدتر کمک کنند. تا بتوانند با شرایط هماهنگی حاصل کنند. اگر شخصی در اشراف بر مسایل طرح شده شک دارد، نباید از این ترسی داشته باشد که از سن سی سوال کند. هیچ شخصی یا هیچ درجه و مقامی بالاتر از قوانین نیست و هیچ بهانه‌ای برای اهمیت ندادن به مسایل مطروحه، قابل قبول نیست. تنها سن سی این حق و مسئولیت را دارد تا تغییرات و تأثیراتی بنا به شرایط خاص در دوجو اعمال کند برای حسن ختام این بخش به دو سوال زیر پاسخ می گوییم. اگر سن سی به دلیلی دیر در محل تمرین حاضر شدند چه باید کرد؟ اگر در کلاس درجات مشکی (سودانشا) وجود دارند بهتر است که کلاس را رسما شروع کنند اگر هم درجات مشکی در کلاس وجود ندارند بهتر است که هنرجویان در نهایت احتیاط و ملاحظه تنها به گرم کردن خود یا حرکات ساده و بدون خطر بپردازند. توجه شود که هر زمان سن سی در کلاس حضور بهم رسانید ارشد کلاس سریعاً اعلان یامه کند و همگی به خط شده و به سن سی احترام بگذارند. هر گاه ارشد کلاس متوجه حضور سن سی نشد این به عهده دیگران است که در عین ادب و احترام وی را متوجه حضور سن سی کنند. اگر در حین تمرین متوجه حضور مربی یا شخصیتی در بیرون از تاتامی شدید باید چه کاری انجام دهید؟ معمولاً این به عهده سن سی است که تشخیص دهد برای احترام به فرد یا افراد مورد نظر باید تمرین را موقتاً تعطیل کرد یا خیر. معمولاً در شرایط عادی این کار توسط سن سی انجام می گیرد مگر آنکه وی برای انجام ندادن آن دلیلی داشته باشد. برای مثال در باشگاهی که محل عبور مربیان متعددی است، توقع داشتن از مربی کلاس برای قطع مکرر درسش، انتظار زیادی به شمار می آید. اما بهتر است این نوع احترام گذاشتن تا جاییکه به روند کلاس آسیبی وارد نمی کند انجام پذیرد.